Imirceoir (gaélico, emigrante)
Páxina un:
Vinte anos, dous meses, tres días e un feixe de horas cos seus minúsculos minutos. Cando era unha meniña gostaba de fitar pola fiestra, co nariz apegado ó cristal, pero o aire dos meus pulmóns tinguía o vidro de neve. Non entendía dos camiños da xente, das suas loitas ou do seu guerrear contínuo no televexo.
Páxina dúas (na que se introducen as “Responsabilidades” unhas personaxes malavadas en forma de institutrices que farán a vida imposible á protagonista da historia):
Houbo un día no que espertei sabendo que xa non era unha meniña. Houbo un día no que as responsabilidades chamaron á miña porta. Unha delas era o traballo, era a que peor me trataba. Traballo viña tódalas mañás para levarme con ela a un burato no medio do inferno.
¿Sabedes que hai milleiros de tipos de flores na natureza? E se iso é certo, daquela... por que é que nos sempre mercamos caravéis para o día da nai?
Nota- descripción de “traballo”- Traballo é unha responsabilidade feminina (ó contrario do que se pode pensar). Traballo é unha muller alta e moi moi delgada. Leva saias por baixo dos xeonllos e traxes de corte italiano que nela non parecen atractivos porque non ten corpo de muller (non ten corpo con curvas, é moi moi angulosa). Leva gafas de pasta trapezoidáis e sempre ten o nariz enrugado como con cara de asco ou como se che estivese a levar a contraria ou a criticar o que andas a facer.
Páxina tres:
Namentras meto a hamburguesa ben pasada entre o pan, Traballo segue a facerme a vida imposíbel. Agora penso en tódalas cousas que de nena xurei que faría. Lembro a angustia adolescente do día no que me decatei de que endexamáis sería quen de ler tódolos libros que se escribiran desde o principio dos tempos, do medo a que o grafito se esgotase coma recurso natural e non volvéramos dispoñer de lapis, as promexas de viaxes ás illas tan verdes que descubrira o noso Breogán na procura de fadas e trasgos.
Páxina catro:
Pero Traballo non me deixa pensar nelas. Agora son unha muller maior, non unha moza con soños e ilusións. Traballo ten dúas amigas máis: Renda e Facturas. Ó primeiro din en pensar que ámbalas dúas eran xemelgas, pola súa semellanza. Non veñen a verme moi a miúdo, pero saben do feble estado do meu porquiño e a lo menos unha vez cada quince días din que é tempo de San Martiño, mais son elas as que levan a cachucha o lacón e os chourizos.
Nota-sobor o Tempo de San Martiño- A imaxe das dúas xemelgas sacrificando a ucha da protagonista debería ser especialmente impactante. É mellor non usar para esta imaxe un porquiño de cerámica senón un porquiño real.Namentres que cando levan todas as viandas, a protagonista queda delgada e deprimida nun recuncho escuro dunha cociña cos armarios valeiros.
Páxina cinco:
Devezo por ter amigos novos. Fai pouco, tomando un café no bar da esquina coñecín a unha rapaza moi fermosa (Oposición). Ten as meixelas belidas e regordechas, brillantes e sonrosadas como as señoritas das que falaba a miña avoa de cando ela era moza e andaba polas feiras e romerías ós mozos. Parece algo maior ca mín, non moito. Dende logo ten moito estilo, merca tódala roupa en tendas de marca en ten as mans finas e delicadas coa
pel suave e tersa, mans de endexamáis na vida ter traballado. Tamén leva o pelo arreglado de perruquería e as uñas longas e cargadas de laca cor do carmín. Non fala moito do que a mín me gusta, fala de nenos, de escolas, de xente que se quer famosa no televexo e non escoita a radio. Non gusta de aprender outras cousas, nen de viaxar á India ou a Rusia ou a Pakistán.
Páxina seis:
Nembargantes non se pode dicir que nela non haxa un sentimento de seguridade e de esperanza. Traballo non a ve con bos ollos mais Renda e Facturas fixeron moi boas migas con ela, e aínda a invitaron a uns coiros á brasa que estaban para relamerse os fuciños. A miña nai di que me achegue a esta moza, que seguro que e quen de presentarme a alguén. Que agora sí que vou por bo camiño. Eu quero crela, pero estou cansa. Moi cansa.
Páxina sete:
Cecáis sexa que a súa influenza me está cambiando. Mírome no espello e non me recoñezo. Son enrugas estas marcas ó redor dos ollos? Non pode ser, aínda son nova. De cativa debuxaba nos espellos e contaba contos sobor das xentes dos mares. Así, debuxaba as ondas do mar, a costa, a praia, os faros. Os mariñeiros tiñan medo de se achegar a terra non por mor de chocar contra dos riscos senon porque á beiriña á beirña do peirao vivía unha belida serea coa voz suave e clara como o amencer. Disque unha vez namorara dun capitán da Mariña Lucense). Dun home tan belido que mesmo á raíña dos mares lle foi imposíbel achegarse a el para confesarlle o seu amor.
Prota: Xa vou, Traballo! Xa vou! Ai qué mulleriña...
Páxina oito:
Vaiche boa. Din que o inverno é a más cruda das estacións pero no inverno estou quentiña dentro do bar, a carón da estufa eléctrica. Agora no verán vai calor en tódolos sitios e ademáis temos a terraza fora do bar, baixo os soportáis. Ós turistas non lles importa nada o noso traballo, van e veñen, e van e veñen e tiran con todo. Á noitiña un rapaz con acento inglés segue sentado fora, fitando para mín. Chámase Bran, dí. Semella que quer dicir algo así coma corvo en gaélico, que é coma o galego que se fala en Irlanda. O seu amigo chámanlle Brónagh (Bronagh significa morriña en gaélico, non é un home de verdade é unha representación coma Traballo, Renda, Facturas, Oposición...). Coido que estou namorada. Han se-los seus ollos verdes, ten que ser iso.
Nota- sobre a primeira aparición de Bran e Morriña- cando eles aparecen, nun segundo plano ten que aparece-lo noso querido, amado e nunca suficientemente ben ponderado Calvito. El é o que fai que os dous se atopen.
Páxina nove: (segunda páxina con toques de cor, neste caso nas fadas)
Bran di que nas Illas as cousas están meior. Toca o violín. Cando toca mesmo semella que trasgos e fadas asoman por detrás das nosas cadeiras. Os tragos, teimudos e maleantes, non fan máis que levantarlle as saias as raparigas da cor das frores. Unha delas toma un baño na miña taza de café. Dous gnomos e unha cousiña que parece un ourizo embarazado, moi curriña e pequeniña, fan do pincho de tortilla un festín. Bran pídeme que vaia con el. Eu non sei que facer, só teño cartos para mercar un billete e deixar a Traballo sería case como deixar á familia. Moito máis cando estoy facendo tan boas migas con Oposición, tanto que os fins de semana pasámoslos todos xuntiñas día e noite. Moitas, moitas veces tivo que se quedar a durmir comigo de tan ben que estabamos (aquí vese a Oposición durmindo comodamente na cama da prota mentras ela estudia, á luz dun flexo).
Páxina dez:
Pero vou con él. É o que che ten o amor. Á miña nai dígolle que só é por unha temporada, que hei volver. E non hei? que pode haber alí que non haxa na casa? A choiva é a mesma, a cervexa... bueno, a cervexa non é a mesma pero non o podes ter todo. Bran xa non anda tanto con Bronagh e eu xa fixen unha nova amiga, os irlandeses sonche xente moi xeitosa. Chámase morriña, seica é coñecida do amigo de Bran. Namentres non topo onde estar os pais de Bran danme traballo nunha granxa de ovellas e avestruces. É como estar na casa, como cando era nena, só que estas galiñas son moito más grandes cas da avoa. Traballo xa non me ven a visitar para amolarme o día, aquí Traballo anda bébeda e fala de viaxes ó continente. Renda foise da miña vida, Facturas ten nome de música e billetes do teatro.
Páxina once:
Imaxes de boda/preparación de boda
Prota:Ando ben mamá. Ando ben. E logo non iba andar? Vou casar.
Páxina doce:
Non pensei que as cousas fosen ser así. Morriña ven de cando en vez, pero a miña nena botaa do meu lado con bicos e apertas. A Eireen gústalle fitar a traves da fiestra cara o mar máis aló dos campos da nosa granxa. E espantar ás avestruces, e tocar a arpa da súa nai sen saber moi ben o que anda a facer.
Eireen- nai...é certo que es unha serea que pai trouxo da Galiza?
Prota (sorrindo)- E non ha ser.
(fin)
Nota- Eireen- é a rapariga con coletas máis fermosa do mundo. Leva un disfraz de pirata que consiste en pantalóns moi grandes cortados no fondo (probablemente do pai), tirantes tamén
do pai e un sombreiro de pirata feito con papel de periódicos. Además dunha capa feita cun paño de cociña e unha espada de madeira. Debe ter catro anos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario